Ik hou helemaal niet van vechten. Al helemaal niet van boksen. Daarom dat ik het ook zo beschrijf want deze wedstrijd vind ik niet leuk. Het maakt me zo moe. Het zorgt voor een wave van mijn tenen tot het hoogste puntje (ondertussen kale puntje met twee stoppels ) in mijn hoofd. Zorgt voor nare dromen en zoveel meer. Ik weet dat de chemo me gaat helpen, dat ik al in de helft zit,…. MAAR… mijn lijf ging in verzet. Een serieuze bokswedstrijd die maandag begon. Moet zeggen dat ze aan mekaar gewaagd waren. Ze namen het gewoon over van mij en ik kon alleen maar mijn tong uitsteken en bèèèè zeggen… Ben vanmorgen nog met dat bèèèè gevoel vertrokken. Gelukkig heeft mijne positieve ik gewonnen en begon ik er weer met volle moed aan. Een dagje hotel met de nodige cocktails. En ja joepie ik ben al in de helft. De helft van mijn wandeling. Al moet ik zeggen dat het toch een beetje op een marathon lijkt hoor. Ik ben absoluut geen sportmens. Hou van wandelen, fietsen maar waar ik teveel van zweet , daar hou ik niet zo van 😉 . Uitgezonderd 100 meter platliggen in de zon 🙂 . Ik benoemde mijne weg dan ook als een wandeling met hobbels. Mijn ventje liep al marathons en vertelde me dat de laatste kilometers wel erg zwaar kunnen zijn en dat dan een medeloper heel belangrijk is. Ik Voel ook dat mijn wandeling toch wel meer op een marathon gaat lijken. Ik ben nu al zover en ga toch niet opgeven maar ik heb mijn supporters nu nog meer dan ooit nodig. Ben ook dankbaar voor zoveel lieve mensen om me heen. Ik blijf nog steeds kaartjes krijgen en dat is zoooo fijn. De handelaars van Zonhoven blijven me regelmatig verwennen. Ik krijg lieve berichtjes en nog zoveel meer. Dank je wel om me op die wandeling/marathon te begeleiden. Nog ongeveer 4 maanden en dan kan ik gaan herstellen.
