Na de bevalling van Ruben, ik denk de derde dag, kwamen de tranen en ze bleven maar komen. Ze noemde dat toen de babyblues. Nu vanmorgen had ik de chemoblues. Een week geleden vertrok ik naar mijn hotel om de 2de ronde te beginnen. Stiekem had ik wel wat spijt dat mijn feestweek voorbij was. Nu een feestweek moet je niet voorstellen als een braspartij hoor. Het waren de kleine genietjes die ervoor zorgden dat het voor mij feest was. Kunnen wandelen zonder de hevige pijn in mijn benen… een glaasje wijn wat smaakt naar wijn, gezellig aan tafel kunnen blijven zitten,…. Zalig gewoon. Ja en dat zou nu even gedaan zijn. Het gekke met de weken na de chemo is dat de bijwerkingen zich opbouwen. De Medrol wordt nu langzaam afgebouwd waardoor de nevenwerkingen minder zouden zijn. Maar van de Medrol heb ik warmteopwellingen die echt niet leuk zijn. We zijn nu een week verder en de pirhana’s hebben goed gebeten. Pijnen, steken die me even de adem lieten inhouden, rare mond, open neus en mijn stoppelbolletje is ondertussen een wereldkaart kaart geworden. Ja ja ik ben kaal aan het worden ;-). Heb me deze week weer opgetrokken aan de kaartjes, bloemetjes, surprisepakket, sms,jes,… die ik kreeg. Zo fijn dat jullie aan me blijven denken. Jullie steun geeft me zoveel kracht. En vandaag begon ik mijn dag met de chemoblues. Mijn ventje kwam op het juiste moment beneden. Ik ben dankbaar voor al zijn liefde. Ga nu wel mijn blues wisselen voor Salsa, want dat doet me dromen,…. en dat ga ik blijven doen. Besitos
Myriam
