Chemobrein…

Ondertussen heb ik al 5 chemo’s gehad. Vrijdag mijn 6de en laatste. Langs ene kant wil ik gaan vieren en ben ik zo blij maar langs de andere kant ben ik ook bang. Bang voor wat weer komen gaat. Het klinkt misschien gek maar nu wist ik al dat de pijnen en wat er nog allemaal was , normaal waren,.. en ik nam het er bij alsof het zo bij mijn leven hoorde. En zolang ik in het chemoverhaal zit moet ik me geen zorgen maken wat ik allemaal nog ga kunnen , hoe ik ga zijn. Wat gaan de bestralingen met me doen ? En dan mijn grootste vraag? Hoe gaat de Myriam functioneren na mijn behandelingen? Mijn Marathon is dan nog niet gedaan vrees ik … Hoeveel mensen dat zeggen: oef dan ben je daar alweer van af. Goed bedoeld maar dat spul heeft mijn lijf verwoest en voor mijn hele leven verandert? En ik weet zelf niet eens hoe mijn lijf verder gaat functioneren . Ik heb het nu over mijn lijf maar mijn brein werkt ook niet meer hoe het moet 😉 ik weet soms niet meer hoe bepaalde zaken werken, ik vergeet woorden of ik zeg iets heel anders. Heb er al heel hard mee kunnen lachen maar soms lijkt het wel of ik ergens een schroef los heb 😉 Als ik nalees wat ik schrijf lijkt het soms wel of ik hier pessimistisch zit te wezen en het niet meer zie zitten maar dat is niet zo hoor. Het zijn gewoon gevoelens die er zijn en ergens wil ik die ook met jullie delen om te laten weten dat mensen met kanker met deze gevoelens kunnen zitten. Ik ben nu een positief persoon en kan het meestal wel heel goed plaatsen maar weet dat het echt niet simpel is. Ben er zeker van dat er lotgenootjes zijn die met deze gedachten worstelen. Deze gedachten komen er ook voor een stuk doordat we ons steeds willen verantwoorden tegen over ander mensen. Ik zet hierbij dan ook wat dingen wat de mensen al eens zeggen. En zeker niet slecht bedoeld maar dikwijls uit onwetendheid.

Jij ziet er echt wel goed uit , mijn mama zag er echt slecht uit Mijn vriendin kwam niet buiten , dan gaat het je toch goed Gelukkig heb je maar borstkanker dat is goed te genezen,…

En zo kan ik nog heel wat voorbeelden aanhalen. En ik weet dat is uit onwetendheid maar wat is een kankerpatiënt met van die opmerkingen? Als kankerpatiënt gebeurt er zoveel in je leven, zijn er zoveel onzekerheden en moet je echt terug je nieuwe manier van leven gaan zoeken.Natuurlijk zijn er altijd ergere dingen. Maar 1 been hebben is erg maar er geen meer hebben is nog erger. Ik maak tussen mijn slaapmomentjes plannen en geniet van het dromen van van mijn toekomt. Ik ga niet vechten maar alles stap voor stap nemen en de nieuwe Myriam stilletjes leren kennen. Wel eens boos zijn op die Myriam en ze verwensen maar ook dankbaar zijn voor de nieuwe manier van leven. Alles stap voor stap en de grenzen aftasten, Tja en over die grenzen gaan…. Ga niet zeggen dat ik dat niet ga doen want er zijn nog resten oude Myriam die boven gaan komen. En af en toe mag dat wel eens. Niet 😉

Deel dit verhaal

Facebook
Pinterest
WhatsApp
Email

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *