Vorige donderdag had ik mijn 4 de chemo. Voor mij een dag die ik vlug wilde doordraaien. Hoe positief ik ook ben IK BAALDE. Had maar twee goede dagen gehad en nu kreeg ik weer dat spul waar ik van moet genezen maar wat me ook zo afbreekt. Ja ja ik 😉 ben over de helft en ja ja het aftellen kan beginnen Ik dacht Bla blabla…. 😉 Nu moet ik er mee lachen maar toen dacht ik : mensen laat me met rust , je weet echt niet wat het is. Ik moet er wel nog evenveel als ik heb gehad eh. Ik voelde het ook niet als negatief denken maar gewoon hoe dat het is. ALLEEN dat ziekenhuis binnengaan om dan niet zomaar wat serum te krijgen. Tja zo chemo doet wat met je. Het maakt je ziek, mijn hele lijf verandert en mijn geheugen heeft grote gaten. Ben daar niet gelukkig mee maar het is wat het is zeker. Donderdag kon ik niet aftellen maar was ik aan het optellen. Ik heb de gevoelens toegelaten en af en toe eens goed geweend. Dat is nu gelukkig wel door en nu bekijk het het weer op mijn manier, dag per dag en eigenlijk gewoon moment per moment. Ik geniet zo van de leuke berichtjes, de kaartjes, het zonnetje , de lieve mensen rondom mij. Af en toe eens puffen van de pijn en dan weer door. Wil er niet teveel blijven bij stilstaan. Gewoon effe ondergaan en dan door. Niet doorgaan zoals ik vroeger deed hoor 😉 . De meesten die me kennen zullen nu effe lachen en me niet geloven. Heb al veel meegemaakt maar alleen de pirhana’s krijgen mij kleiner. Nu ik laat me niet doen hoor. Ik wil zorg dragen voor mijn lijf en alles doen zodat ik terug de oude Myriam ga worden. En dat is toch wel ne moeilijke want wat is de oude Myriam. Kan dat nog : de Myriam worden van voor de kanker? Ben bang dat mijn lijf, geheugen dat leven niet meer aan kan? Wil ik dat ook wel? Voor een deel wel maar voor een deel ga ik misschien wel een nieuwe Myriam worden . Hola pola dat gaat wat geven seh. De nieuwe Myriam… Hoe denk jij dat ze eruit gaat zien? Ik wil zeker nog lesgeven maar op welke manier? Ik ga zeker verder met het coachen van ouders en kinderen. Droom van een pand aan de natuur waar ik samen met een groep mensen een leuk centrum kan oprichten. Ik droom en plan en wil in de toekomst een inspiratie zijn voor veel mensen MAAR ja ja maar ik ga grenzen stellen … Een hele moeilijke voor me , ik ben er volop mee bezig en het lukt me al aardig. Ik verken en verleg ze elke dag. En de dag dat de Nieuwe Myriam er is zullen de grenzen nog niet volledig getekend zijn en zullen er nog grenzen met stippellijntjes zijn. Dat moet ook kunnen niet? anders kan ik niet ademen hoor. En ik weet dat ik ook alarmkes moet gaan zetten zodat ik het niet vergeet 😉 Jij mag ook mijn alarmke zijn hoor 😉 Heb ondertussen al heel wat kunnen genieten en me overgegeven aan hulp. Me laten rondrijden in een rolstoel is vreemd maar daardoor raak ik al eens ergens en kan ik genieten van langere wandelingen. Ik blijf mijn grenzen verkennen en verleggen en vergeef me als ik soms eens een stippellijntje teken.
