Eigenlijk wilde ik de titel van deze blog eerst wanneer ben je hersteld na kanker, noemen. Ik poste dit op Fb en ik dacht er dagen en weken over na. Ik sprak met verschillende mensen erover en ik vond het ineens geen goede titel meer.
Na mij bestralingen had ik mezelf nog even rust gegeven en wilde ik terug stilletjes instappen in het normale leven. De rolstoel aan de kant, terug wat meer zelf aanwezig zijn op de activiteiten van Creamie, meer in het huishouden doen ,.. Mijn hoofd bruiste van energie en ik zou de wereld aankunnen. Opruimen in mijn hoofd , opruimen in het huis , ik zou met een schone lei beginnen. Maar dat viel tegen. Na 1 kast uitwassen van de badkamer was ik al uitgeput. Hoeveel ik ook van de kinderen hou, ik kon niet meer na een kampdagje.
Ik wilde het allemaal zo graag en … het ging niet. Ik dacht dat ik wist wat uitgeput zijn was… maar nu protesteert mijn hele lijf. Overal pijnen en moe zou betekenen dat ik moet rusten. OK ik wil wel rusten maar wil toch wat opbouwen en terug in het gewone leven stappen…. dat dacht ik maar ….. ik voelde me terug zoals bij mijn burn-out. Leeg en toch vol. Mijn hoofd is chaos, mijn hoofd vergeet gewoon alles en mijn lijf doet pijn en is moe. Tja dan kan je zeggen doe het rustig aan. En dan weet ik dat je gelijk hebt maar mijn leven is al zoveel rustiger … Mijn hoofd bruist en mijn hoofd heeft het nodig om nog dingen uit te werken en plannen te maken. Maar om het uit te voeren heb ik toch hulp nodig. Iedere nacht heb ik pijnen. Het vocht vindt zijn weg niet meer en geeft druk in mijn hele lijf. ‘ s morgens sta ik dan ook op met veel pijn.
Vorige week viel ik tegen de morgen terug in slaap en was ik bijna te laat op de onco revalidatie . Met een lijf vol pijn deed ik mijn oefeningen. En als de kine vroeg gaat het ? zei ik : ja ja. 10 min wandelen 15 min fietsen is toch niks…. Na het oefenen ging ik naar de psycholoog. Met een zwaar en moe hoofd ging ik naar daar. Ik hoopte verlost te zijn van het zware gevoel maar het zat nog in mijn hele lijf. Ik ging naar de auto en zag de betonnen blok niet die er op de grond lag. Met een smak belande ik op de grond. Gelukkig werd ik door lieve mensen omringd en lag ik even later op een kinetafel. De tranen liepen over mijn wangen en niet zozeer van de pijn maar van ellende. De kine zei :je moet toch niet wenen en dat was lief bedoelt maar ik slikte mijn tranen weg en weende verder in mijn lijf. Ik heb er alleen maar een blauwe rechterkant aan over gehouden en … onzekerheid.
Ja hoor de Myriam die zo zeker overkomt is zo zeker niet hoor. Ik moet wennen aan deze nieuwe Myriam en heb het er moeilijk mee. Ik zie er anders uit en ondanks dat iedereen zegt dat ik er goed uit zie, vind ik het moeilijk. Ik voel me opgeblazen en zie een Myriam die opgeblazen is..
Ik zie een pittig kopke maar mis de vrouwelijkheid,… Ik zit vol energie maar mijn lijf wil niet mee.
Gisteren trok ik met mijn ventje naar Zeeland en toen we vanmorgen naar het strand wandelden had ik het moeilijk. Elke stap deed pijn. Ik vertelde mijn ventje dat ik het moeilijk vond dat ik nu zo ben en dat ik me afvroeg of hij en de mensen zo van me houden. Dit gesprek en natuurlijk het antwoord van Pascal was nodig om terug mijn positieve vibes te krijgen.
Wees blij met wat we hier nu kunnen en niet met wat je niet kan. En hij heeft groot gelijk. Ik ga ervoor zoals ik al een jaar doe. Met vallen en opstaan en wetende dat het nooit meer gaat zijn voor ervoor. Daar moet ik vrede mee nemen en is het einde in zicht ?
Stap voor stap en genieten dat ik al weer een stukje van de marathon afgelegd heb en dankbaar zijn voor diegene die nog steeds meelopen. Er hebben mensen afgehaakt en dat neem ik hun zeker niet kwalijk want ieder maakt zijn eigen keuzes. de weg is lang en ik heb de indruk dat ik nu meer dan ooit mijn supporters nodig heb.
