In de herfstvakantie begon ik een gedwongen wandeling. Ik was ervan overtuigd dat ik die wandeling zou uitwandelen. Mijn doel: kankervrij worden. Mijn doel is bekend maar de obstakels en heuvels of bergen ken ik nog niet en misschien maar goed. Gelukkig heb ik enorm veel mensen op mijn pad die me helpen deze obstakels te nemen. Ik kreeg kaartjes, tekeningen geluksbrengers, berichtjes ,…Dat doet zo een deugd. Hoop dat ik deze leuke berichtjes tekeningen mag blijven ontvangen want het is toch nog een hele tijd dat mijn wandeling gaat duren. Mijn doel kankervrij zijn gaat ook niet helemaal lukken denk ik want ik besef dat kanker mijn maatje voor het leven gaat worden. Kanker uit mijn lijf maar uit mijn hoofd? Dan kan ik er maar beter maatje mee worden en het positief bekijken. Ik ga nu een ervaringsdeskundige worden 😉 Klink wel goed ? Niet? En als ik mijn maatje in hart sluit word ik alleen maar rijker. Niet? en maatjes mogen al eens vloeken tegen elkaar, door een maatje leer je ook weer andere mensen kennen en doe je ook ervaring op. Dus ik denk dat ik dat de kanker mijn maatje gaat worden. Maar sorry dit maatje ga ik niet delen.
