De chemo gaat met kleine beetjes uit het lijf maar heeft toch wat ravage aangericht. Ik voel de spieren van in het topje van mijn vingers tot aan mijn tenen. Elke beweging voel ik. Heb je het al eens meegemaakt dat je na een paar glaasjes drinken buitenkomt en boem baaf het dronken gevoel je overvalt ? Dat heb ik nu met moe zijn, boem baaf en ik kan niet meer. Me mottig voelen en het enige wat helpt is liggen gaan en slapen. En wanneer komt het ? Geen idee ? Heb ik dan teveel gedaan? Gisteren ging dat toch en nu niet ?
Het zonnetje schijnt en daar hou ik zo van. Ik mag nu wel niet veel in de zon komen door de chemo maar ze zien schijnen geeft me al een fijn gevoel. Maar het nadeel dan is dat mij koppeke in overdrive gaat . Het creatieve brein werkt dan optimaal. Maar mijn gehavende kankerlijf wil niet mee. Je gelooft het of niet ik luister al 7 maanden naar mijn lichaam en wil dat ook blijven doen maar , ik ken mijn lichaam niet meer…. Waar is de grens en hoe komt het dat die grens verschuift ? Waar kies ik dan voor ? naar de winkel gaan of een wandelingetje? De was doen of creatief bezig zijn ? Kokkerellen of een afspraakje met een vriendin? en zo kan ik nog lang doorgaan Ik was me ‘s morgens en dan is de pijp uit. Ik aanvaard dit ; het is alleen dat ik ermee moet leren omgaan en beseffen dat de kleine leuke dingen ook inspannend zijn. Dingen waarvan ik ervoor zei dat is toch niks … die dingen zijn voor mij nu allemaal vermoeiend. Dat is ook herstellen… evolutie hoe dat Jee het vertelde. En ja soms ook revolutie 😉 vechtelen tussen mijn hoofd en lichaam. Ik ga ze laten vechtelen en ondertussen geniet ik van de dingen waar ik van geniet x
