Mijn Thermostaat is kapot..

Het leven na kanker is begonnen. En daar moet ik toch nog serieus aan wennen. Ik ben nu samen met mijn ventje op vakantie in het Zwarte Woud en tja die mooie wandelingen in de natuur kunnen nu toch nog niet. De rolstoel is mee maar ik WIL STAPPEN… We gingen een dorpje bezoeken en toen hadden we het idee om terug naar ons stadje te gaan maar te voet,langs de Rein. De rolstoel duwen ging de eerste kilometers goed tot…. de paadjes kleiner en kleiner werden. IK zou gaan stappen. Heerlijk langs het water en Pascal achter me aan met de rolstoel. Ik was lekker aan het genieten maar mijn ventje liep achter me en was zo bezorgd dat genieten er niet in zat. Toen er een pad naar boven ging zei Pascal : kom we gaan hier naar boven. En opeens stond kleuter Myriam daar. 😉 Ik wil niet ik wil wandelen ik vind dit zo leuk. Ik moest er zelfs van wenen. Nu moet ik er om lachen en begrijp ik mijn ventje maar al te goed. Ik ben uiteindelijk naar boven gegaan en daar liepen we op een grote baan. Ik voelde me echt een halve gare 😉 Seffens komen we op de radio zei ik nog tegen Pascal. Twee halve gare op de weg gespot. We konden er wel mee lachen. gelukkig konden al vlug terug het bos in maar na een tijdje liep dat ook dood. Er waren mannen aan het werken en die bekeken ons of we van een andere planeet kwamen . Hier mogen jullie niet door dat is verboden 😉 en waar gaan jullie naar toe? weet je wel hoe ver dat is? wij moesten er natuurlijk heel hard om lachen. Die man zal gedacht hebben wat een rare mensen… We hebben het gehaald en we kwamen uiteindelijk aan de brug zodat we terug van Zwitserland naar Duitsland konden. Mijn ventje opgelucht en bleef maar herhalen dat het onverantwoord was… tja hij had wel wat gelijk maar ik heb ondertussen lekker genoten. Het stappen gaat al beter en beter en een 2 km lukt me al wel maar dat hangt van dag tot dag en moment tot moment af. Vanmorgen stond ik op en voelde ik al dat het een mindere dag zou zijn. Fysiek dan eh want voor de rest hebben we al lekker genoten. als ik te moe word begin ik te zweten en slaat mijne thermostaat op hol. Ja wadde wist niet dat je je dan zo ellendig kan voelen. Vapeurs noemen ze dat en mensen lachen ermee maar ik lach er niet meer mee hoor. Nooit gezweet en nu… Doordat ik een hormonaal gevoelige kanker had kan ik geen hormonen nemen om die vapeurs wat te kalmeren. Ben eens benieuwd hoe lang het gaat duren. Terwijl ik aan het schrijven ben voel ik mijn ogen dichtvallen. Deze bijwerking van de behandeling zorgt ervoor dat ik dutjes moet doen door de dag. Ja ja Myriam die dutjes doet. En ik ga er nu aan beginnen seh. Snaveltje dicht en oogjes toe. En dan ben ik seffens hopenlijk minder moe 😉

Deel dit verhaal

Facebook
Pinterest
WhatsApp
Email

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *