Afgelopen dagen was ik even weg van de wereld met mij ventje. Dankzij Kathleen en Think pink mochten we een nachtje logeren in Leuven. Zaaaalig met mijn ventje genieten van het samen zijn. Ik in een rolstoel en al hobbelend en bobbelend door de stad. Daarna verder bobbelen, bubbelen in ons privé bubbelbad. Twee dagen waar de kanker wel elke keer even boven kwam maar ook twee dagen die mijn ventje zo goed deden. Niet te onderschatten wat hij moet meemaken. Ik ben er heel open over maar als ik lig te kronkelen van de pijn, of als ik alleen maar gerust wil gelaten worden terwijl Pascal er klaar staat om me te overladen met knuffels…. Chapeau voor mijn ventje want hij doet het maar.
Vandaag was het dadelijk terug in de echte wereld. Mijne aquarium gaat weer nieuwe bewoners krijgen en geloof me ik zie ze minder en minder graag komen. Mensen willen positief zijn en zeggen : je bent er bijna van af…. maar het is optellen ipv aftellen hoor. Mijn lijf raakt langzaamaan opgevreten en leeggezogen. Voor het goede doel natuurlijk maar het zorgt er wel voor dat ik gewoon niet meer kan functioneren zoals ik zou willen. Heel normaal bij deze chemo zegt de oncoloog. Taxotère is optellen… elke chemo komen er ook extra symptomen bij. Nu was het jeuk en slechter zien door de tranen. Allemaal niet erg hoor maar het geeft weer beperkingen. Wat ik ook met optellen bedoel is dat het na die twee chemo’s nog lang niet gedaan gaat zijn. Eerst een maand bestralingen en dan komt het…. De chemo gaat me genezen maar er ook voor zorgen dat ik mijn hele leven ga moeten herorganiseren. Want het stopt niet na de behandelingen. Ik heb er al met Kathleen mijn lotgenootje over gepraat, vandaag met de oncoloog en de psycholoog en die vertellen allemaal hetzelfde verhaal. Ik heb dat nodig om te weten hoe ik verder mag/kan/moet . En moet ik niet teleurgesteld zijn als het niet gaat. Na de chemo Is de extreme vermoeidheid er nog heeeeeeeel lang. Het eerste jaar begin ik al wat op te bouwen maar ga ik dikwijls tegen de muur lopen omdat het ineens niet meer gaat. Wist wel dat er een leven voor en een leven na kanker is en daar zal ik mijn knopje kopke op moeten instellen. Hoop dat mijn supporters niet gaan afhaken na juni want ik ga ze nog nodig hebben denk ik. Even naar de toekomst kijken mag maar nu ga ik terug dag per dag bekijken en de pirhana’s hun werk laten doen. Dus nog even optellen ipv aftellen.
