Al een tijdje denk ik erover om een mini tatootje te laten zetten maar toch is het nog niet gebeurt. Mijne man heeft het niet zo graag en dat telt natuurlijk mee. Vroeger dacht ik er niet aan en waarom nu wel; geen idee het zal de midlife zijn zeker 😉 Denk dat mijne pa me het huis had uit gezet moest ik er mee thuis komen. En eigenlijk waarom eh. Als iemand een tattoo zet is dat zijn/haar keuze. En wat is mooi ? tja daar kan, je over discussiëren. Het is wel zo dat iemand die vol tattoos staat anders bekeken wordt en eigenlijk wel jammer want zonder de persoon te kennen is er al een oordeel gevormd. Ik heb dat als ik mijn pruik of pots op heb. Met mijn pots ben ik de kankerpatiënt met mijn pruik gewoon Myriam. Als ik dan in de rolstoel zit is het weer een ander verhaal. Amai wat kunnen de mensen dan vol medelijden naar me kijken. met de rolstoel is wel 1 voordeel. ze laten je overal door 😉
Vandaag kreeg ik dus mijn eerste tattoos… mmm nee eigenlijk de 2de want mijn ogen hebben ook een getatoeëerd lijntje. Ik was blij dat Ruben erbij was en in mijn buurt mocht blijven want het is allemaal wel spannend. Hup doe de bloes maar uit en daar lig ik dan met de blote borsten op een harde tafel. De verpleging was superlief wat alles wat milder maakte. Na de scan en wat in en uitademen werd ik getekend met vier zwarte puntjes. Puntjes voor het leven. Puntjes om verder te kunnen leven. Het lijkt maar banaal maar voor mij was het wel emotioneel. in onder de machine moest ik toch even een traantje wegpinken.
