Als kind stelde ik veel waarom vragen want ik wist graag hoe het allemaal in zijn werk ging. Nu weet ik nog graag waar ik me aan kan verwachten en hoe bepaalde dingen werken. Ik wil van mijn kanker graag alles weten. Niet om doem te denken maar om me voor te bereiden op het ergste of waar ik me aan kan verwachten. Dan moet ik naderhand niet ongerust zijn als iets niet lukt of hoef ik niet teleurgesteld te zijn in mezelf of … het kan dan misschien alleen maar meevallen 😉 . Ik moet het zeker niet weten om depressief te wezen maar een voorbereid mens is er twee waard. Ik regel graag op voorhand en dat ging nu vorige week niet. Ik stond op met een pijnlijke arm dacht dat het van het vocht kwam maar toen ik de uitslag zag wist ik wel beter. Naar de oncocoach gebeld en die zei toch even langs spoed te gaan. Mijne dikke teen ( en dat is een groot geval) zei me dat ik maar wat moest meepakken als ik daar moest blijven. Ik legde wat kleding en toiletgerief klaar zodat Pascal later niet moest zoeken. In mijn tas stak ik vlug een boek en mijn breiwerk.Op spoed kreeg ik eerst een echo om trombose uit te sluiten, bloedname en een coronatest Een aantal uren later lag ik coronavrij op een kamer. Gelukkig had ik alles bij om me bezig te houden en mijn ventje zou mijn andere spullen brengen. De uitslag werd meer en meer, de arm deed veel pijn maar gelukkig deed de antibiotica zijn werk . Na 5 dagen mocht ik naar huis. Zalig om terug bij mijn gezin te zijn en natuurlijk bij Guusje. En toch had ik ook genoten van de rust. Het viel me deze keer op dat mensen zich heel veel waarom vragen stellen. Waarom jij? waarom krijg je nu zo iets? ,…. Sinds de kanker stel ik mij geen waarom vragen meer. Het is zo en ik onderga het. Soms moet ik mijn knopje even omdraaien , zoals vrijdag. Maar me de vraag nu stellen waarom ik , waarom moet ik hier blijven….. Nee dat stel ik niet meer aan mezelf. Ook niet van oh hoe erg , en nu mag ik geen bezoek, … Ik stel mij die vragen niet en kon gelukkig mijne knop vlug omdraaien maar bijna elke telefoontje ging zo : Hoe gaat het ermee, hoe erg dat je daar nu alleen ligt, hoe erg dat je dit nu ook nog moet hebben,…. Vragen of opmerkingen die ik ook zou gebruiken maar ik merk dat dit niet echt motiverende woorden zijn…. En wat moest ik dan antwoorden? ja het is erg, het is nu zo. Wat wil de persoon aan de andere kant van de lijn horen? Ik merk nu dat ik heel wat dingen anders ben gaan bekijken omdat ik aan de andere kant sta. Hoe dikwijls vraag ik : Hoe gaat het met je of alles goed of hoe is het vandaag. Vind het heel lief van iedereen dat ze dat vragen maar soms krijg ik er kriebels van na de zoveelste vraag. Tja ik heb kanker en ik voel me kut en ik weet dat dat nog een hele tijd gaat duren. Elke morgen sta ik op en heb mijn ritueel. Knuffelen met Guus, een koffieke maken, mijn fruit met kwark , wat tv kijken, pilletjes innemen, me lekker douchen en verzorgen en de dag met open armen ontvangen. Ik doe dat in rust en heb de rust ook nodig om dat te kunnen doen. Ik heb zeker mijn kut momenten en puf dan als een gek of ik slaap heel veel maar ik probeer mijn kanker niet op de voorgrond te zetten. Geniet van zoveel dingen en als ik met mijn vriendin Myriam de slappe lach krijg om de meest onozele dingen voel ik me ondanks de pijn en wat er allemaal bij komt zo goed. En begrijp me zeker niet verkeerd want ik ben zo dankbaar voor mijn supporters en ik begrijp dat jullie meeleven maar bekijk me niet als de zielige kankerpatiënt maar als de positieve Myriam die wel kanker heeft en af en toe wel eens zal puffen maar vooral verder wil en GENIETEN VAN HET LEVEN. Want er is zoveel meer dan kanker……
