Weer een mijlpaal

Ineens begon dat bed in de living me te irriteren. Ik wilde ruimte en de ziekte uit de living. En vorige week werd het opgehaald. Bed weg wil niet zeggen dat ik niet meer moet rusten . Al had ik dat wel gehoopt 😉 Vorige week moest ik in de namiddag mijn dutje wel hebben. Het huis vol kinderen en ik lag boven te knorren. In het weekend zijn we op vakantie vertrokken en daar botste ik weer tegen grenzen. Ineens uitgeput aan het ontbijtbuffet staan, mijn plateau niet meer kunnen dragen , met de rolstoel onderweg omdat we anders niet ver geraakten,… Mijn knopke moest ik serieus omdraaien. Gelukkig was mijn ventje die zo lief voor me was en is. We hebben genoten. Even weg , even niks moeten, even met ons twee . Mijn ventje heeft met me rondgereden of het niks was. af en toe lag ik er wel bijna uit doordat de wegen zo oneffen zijn. Gent is een mooie stad maar absoluut niet voor rolstoelen aangepast. De stoepen zijn verschrikkelijk en worden volgezet met vanalles. De steps die kunnen uitgeleend worden worden achtergelaten in het midden van een stoep. Dit ook in Antwerpen en Oostende. In Oostende waren we met het veer overgestoken en dat ging prima met de rolstoel maar bij het naar huis gaat was er een andere brug open richting de parking waar er geen rolstoel door kon. Ik Kan gelukkig nog stappen maar bij mensen die dat niet kunnen is er wel een probleem. Op vakantie hebben we mijn verjaardag gevierd. Op het gemak maar fijn. Vorige verjaardag had ik nog geen idee wat het jaar ging brengen en ondertussen is er al een hele weg afgelegd. Gisteren moest ik op controle. Bloedname en een gesprek bij de oncoloog. ik had een heel lijstje met vragen maar ik had het gevoel dat er vlug over heen gegaan werd. Ze zei dat ik nog ingepland stond voor een kalk baxter. Ok ja, dat wist ik niet maar och ja maar weer ondergaan. het kan zijn dat je vanavond wat grieperig bent maar dat hoeft niet. Jawadde… een hele nacht koortsig en pijn … overal spierpijn, ik durf zelf niet ademen. Vanmorgen tikte ik Zometa in en ik kwam bij UZ gent terecht , die er een brochure over hebben. Daar geven ze al bij de toediening een zakje paracetamol. En de bijwerkingen van griepsymptomen konden drie dagen duren. Die dingen had ik graag geweten zodat ik me kon voorbereiden. Morgen is mijn ventje jarig en als ik me zo ga voelen is er geen feestje. Jammer voor Pascal omdat zijn leven ook on hold staat door mij. Ik wel wel de kankerpatiënt met heel wat mensen rondom me maar mijn ventje beleefd die kanker ook mee. Ik ben niet alleen uiterlijk maar innerlijk ook verandert. Blijf natuurlijk de positieve Myriam maar ik sta toch wel wat anders in het leven. Ik heb een bepaalde kijk op het leven gekregen, ik heb mensen leren kennen en ik heb daar mijn lessen uitgeleerd. Belangrijke lessen die ik beter al veel eerder had gehad. Maar waarschijnlijk was ik er toen niet klaar voor. Ik ben een tijdje in mijn schelp gekropen maar daar komt verandering in 😉 ik hou mijn schelp wel zodat ik regelmatig eens kan schuilen en rusten. Pascal en ik zijn sterker geworden als koppel . We hebben nog een heel leven voor ons waar GENIETEN een groot stuk van gaat uit maken.

Deel dit verhaal

Facebook
Pinterest
WhatsApp
Email

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *