Wat heb al dikwijls iets willen schrijven. In gedachten schreef ik de blog maar het kwam niet tot een post. Ofwel was ik het vergeten of ik was te moe. Ondertussen is het bijna 2 jaar geleden dat ik een blauwe plek op mijn borst zag. Toen nog niet wetende dat ik nooit meer dezelfde Myriam zou zijn. Ik heb het programma doorlopen en nam dag per dag. Dankbaar dat ik ook zoveel mooie zaken mocht meemaken. Een jaar geleden had ik een kort kopje en zat de chemo nog vers in mijn lijf en gloeide mijn borst nog na. Stilletjesaan probeerde ik terug om mijn oude leven op te pakken . Maar mijn oude zijn was ook door de pirhana’s mee opgevreten. En geloof me toen begon de verwerking voor mij. Wie was en ben ik ? Een Myriam die content is met het leven en geniet maar een Myriam die niet meer kon doen wat ze ervoor deed.
Ik kreeg opmerkingen die zeer goed bedoeld waren : Je ziet er goed uit en ik dacht : ben nog nooit zo dik geweest Heb je nog behandelingen ? Nee ? oh dat is goed en ik dacht : je moest eens weten hoe dikwijls ik nog in het ziekenhuis ben Maar je bent nu kankervrij? dat is goed eh? en ik dacht ; ja dat is heel goed maar je weet niet hoe het voelt
En ik besefte goed dat je het niet kan uitleggen aan mensen die het niet hebben meegemaakt . Hoe kan je er goed uitzien en je toch niet goed voelen? En wilde ik het wel uitleggen ? ja eigenlijk wel. Ik was al zo open geweest dus nu wilde ik dat ook wel verder zetten. Als je niet weet hoe mensen zich voelen is het moeilijk dat ze je een beetje kunnen begrijpen. Is dat voor elke Ex kankerpatient zo ? geen idee ? ik voel me zo wel en ben wel blij dat ik me ex kankerpatient kan noemen. Maar ik weet ook wel dat kankerpatient nu voor altijd in mijn boek staat. En ik kan het proberen met tip-ex uit te wissen maar het staat er en zal er altijd staan. Ik heb ondertussel al drie keer in het ziekenhuis geleden met een infectie. En doordat de lymfeklieren weg zijn moet ik dan steeds binnen voor een antibioticakuur. ik kom dan steeds op oncologie te liggen want eens kankerpatient , altijd kankerpatient in mijn dossier. Het is ook hetzelfde let mijn burn out en fybromyalgie. Op al mijn verslagen staat er bij de inleiding : een 53 jairge patient met fybromyalgie en een burnout . Het is zeker de waarheid maar waarom staat dat altijd als eerste in mijn dossier ? en ja nu heb ik een derde titel nm : botjkankerpatient . Het is zo maar een dokter mag me ook eens titelloos bekijken als ik klachten heb. Ik heb eventje oncorevalidatie gedaan maar dat was echt niks voor mij. Ik geloof dat vele mensen er goed mee zijn maar ik zag er meer tegenop. D Er naar toe rijden , dan op de loopband stappen en fietsen en de oefeningen. Het personeel was lief genoeg maar Als ik vertelde over een klacht was het telkens :ja je hebt ook al heel wat meegemaakt een jaar niet veel gedaan dus nu protesteert je lichaam maar daar moet je door. HALLO ik ben Myriam die pijn heeft aan haar knie en die f…king kanker heeft daar niks mee te maken. Later bleek dan ook dat ik die oefeningen niet ok waren voor mijn knie. En om al die extra mankementen van mijn lijf uit te leggen was voor mij zo energievretend dat ik nu dus niet meer ga. Ik wandel zwem fiets en beweeg volgens mijn zin 😉 tja een sportmens ben ik echt niet . ik begin altijd vol goede moed maar voor mij is het al vlug saai. Laat me maar wandelen met Guus. ik leef sinds mijn behandeling op een ander level. Ben veel langzamer geworden in mijn leven. Eigenlijk is dat ook niet erg maar ik zoe soms wel de wereld rond me draaien en vliegen en dan duizel ik wel.
