Hobbeltjes…

Vorige week gingen om 9 uur naar het Jessa. We moesten naar het 5de verdiep en de roze pijl volgen En daar zag ik het plaatje : dienst oncologie. Er kroop toch een lichte kriebel door me. Ik heb er nu een nieuwe naam bijgekregen nl : oncopatiënt. Ik weet het, en toch is dat precies zo onwerkelijk. Mijn ventje mocht nog even blijven;nog even een chemovrijeknuffel en daar zat ik alleen. De ingreep zou voor 13 uur zijn dus dat viel goed mee. Nog wat bloed trekken, een babbeltje met de verpleging , wat breien en dan was het al zover. Uiteindelijk werd het 21u30. Heb er me niet in opgejaagd want daar zijn ze ook maar mensen met twee handen. Het enige protest in mijn lijf was mijn maag. Mijn vriendin Myriam vroeg zich al af of ik mijn bed nog niet had opgegeten 😉 Nu, na 30 uur niet eten belande ik in de operatiezaal waar ik de laatste was. Er hing een leuke sfeer en ik heb wat kunnen lachen. Om 23uur kwam ik op de kamer en kreeg ik een zalige heerlijke boterham met kaas. Het smaakte hemels. De nacht was in stukken en brokken want mijn nieuwe stuk in mijn lichaam protesteerde. Het was een mooie zonnige dag en dat zonnetje scheen lekker in mijn kamer. Om 12 u kreeg ik mijn ijskap op. Ik was juist wilmpie ;-). Om 13u was de verpleegster daar met de eerste chemo. Deed toch wel raar.Ik had ook geen klik met deze verpleegkundige. Ze zei al de hele voormiddag niks als ze kwam. Voor haar waarschijnlijk de zoveelste chemo die ze aanhing maar voor mij een heel speciaal moment. Ze hing het aan en weg was ze …… De deur was nog maar net dicht of mijn waterlanders waren daar. Ik wil deze chemo verwelkomen omdat hij mij gaat genezen maar ik voelde mijn lijf zich ook verzetten. Was ik blij dat Ruben binnenkwam en een klopke op mijn been gaf en vroeg : Gaat het mama? Ik heb besloten dat ik de chemo zie als pirhana’s en niet als gif. Ik hou niet van agressiviteit en zou ze anders niet binnenlaten maar nu zijn de pirhana’s welkom in mijne aquarium. Ik ga er wel kleurrijke van maken. Ik hou niet van agressiviteit want die beesten nemen natuurlijk ook meer mee dan zou moeten Maar ja , weg is weg en de rest komt wel terug . We zijn nu een week verder en veel heb ik in die week niet gedaan buiten liggen. Amai wist wel dat me wat te wachten stond maar het was toch heftig. Zeer veel pijn , droge vervelende mond, tranende ogen, droge huid , diaree ,… Sinds vanmorgen gaat het me iets beter. Ik kan nog niet lang op maar de pijn is al minder. Hoop dat het nu elke dag wat beter wordt en dan kan ik recupereren voor de volgende chemo op 10/2. Ik heb fantastische mensen rondom mij. Doordat ik me gedragen voel geeft me dat de kracht om mijn hobbeltjes op deze wandeling te kunnen nemen.

Deel dit verhaal

Facebook
Pinterest
WhatsApp
Email

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *